وقایع روزهای اخیر مرا به یاد حکایتی انداخت که مرحوم دکتر شریعتی در یکی از سخنرانی هایش نقل کرده بود، ماجرای خروس حاج عمو. 

دکتر می گفت: 

عموی من در یکی از روستاهای سبزوار زندگی می کرد .او یک نوکری داشت به اسم میرزا حسن که  کارهای باغ و خانه را انجام می داد. یک روز عمو به میرزا حسن چند تا خروس می دهد که آن ها را به عنوان هدیه برای یکی از آشنایان در ده بالا ببرد. اما نوکر گویا خروس ها را بالا می کشد و به آن آشنا نمی دهد. فکرش این بوده که آقا که رفت و آمدی به آن ده ندارد و متوجه قضیه نمی شود. از قضا بعد از مدتی همان آشنا به دیدن عمو می آید. آن روز این میرزا حسن خیلی دلواپس و  سراسیمه می شود که نکند در گفتگوهای این دو قضیه خروس ها بر ملا شود. از همین رو دائم دور و بر اتاق میهمانی عمو می چرخد و گوش به زنگ است که اگر صحبتی از خروس به میان آید چاره ای بکند، تا زمانی که حاج عمو از مهمان می پرسد: راستی آن خروس......... 

میرزا حسن همین که کلمه خروس را می شنود، ناگهان با حالتی پریشان و دلواپس خودش را به داخل اتاق می اندازد و شروع می کند به داد و فریاد و به سر و کله خودش زدن که: 

چه نشسته اید؟! خانه های مردم آتش گرفته و عنقریب است، که همه جا بسوزد. با شنیدن این خبر عمو و مهمان سرا سیمه از اتاق بیرون می پرند و دوان دوان به سوی مرکز ده حرکت می کنند. اما معلوم می شود که خبر دروغ بوده و شکر خدا همه چیز در امن و امان است، و بدین ترتیب میرزا حسن از طرح ماجرای خروس جلوگیری می کند.
مرحوم شریعتی از این داستان نتیجه می گرفت که در سطح کشور هم گاهی کسانی یا جریاناتی برای این که ماجرای خروس شان بر ملا نشود، ناگهان یک دعوای ساختگی راه می اندازند و داد و فریاد وااسلاما و وامملکتا  و .....راه می اندازند که بیا و ببین.
در حالی که اصل ماجرای برای این است که کسی از قضیه سرقت خروس سوال نکند.

***************
ملت ایران در دهه گذشته شاهد بودند دولت نهم و دهم از سوی جریان های اصول گرا به شدت حمایت می شد. حتی در بحبوحه انتخابات برخی روحانیون این جناح رئیس آن دولت را منتخب و مورد عنایت امام زمان (ع) معرفی می کردند. اما تخلفات آن دولت آن قدر زیاد بود که مجبور شدند قبل از پایان دولت، از آن تبری جسته و آن را انحرافی و فراماسون و مشکوک قلم داد کنند. دولتی که معلوم نشد با نزدیک به ۸۰۰ میلیارد دلار در آمد که در تاریخ ایران بی نظیر بود، چه کرده است؟ با وجود این در آمد شگرف از پرداخت بودجه مترو که مصوب مجلس هم بود خود داری می ورزید. دولتی که حتی برای شخصیت و آبروی وزرا و منصوبان خود هم هیچ ارزشی قائل نبود و.....
اکنون کسانی که در روی کار آوردن و ماندگاری این دولت نقش داشتند، در برابر دادگاه الهی و داوری مردم قرار دارند. یا باید صادقانه به خطای گذشته اعتراف کرده و آن را ریشه یابی کنند. از این که به امام زمان تهمت زده اند، توبه کرده و بپذیرند که دین را ملعبه قدرت و سیاست کرده اند، بپذیرند که از بیت المال پاسداری نکرده اند و از پیشگاه ملت که صاحبان آن هستند، طلب بخشش کنند. از این که به بهانه قدرت نگرفتن رقیب، چشم به همه تخلفات بستند، توبه کنند، یا این که با سر پوش گذاشتن بر واقعیت، با بحران آفرینی و یا آدرس های نادرست دادن، نگذارند از خروس میرزا حسن سخنی به میان آید.
اینان که این مسیر را بر گزیده اند، هنوز باور نکرده اند که خداوند نمرده است و دچار خواب و چرت زدن هم نمی شود.
( هوالحی القیوم لا تاخذه سنه ولانوم).

 مهدی غنی
مجله ایران فردا، شماره۱۷، آبان ۹۴